Lubczyk: uszlachetnia zupy i sałatki

Lubczyk (levisticum officinale) to aromatyczna roślina o korzennym, cierpkim smaku. Jest mało wymagająca i odporna na chłody. Lubczyk jest wykorzystywany jako przyprawa, ale również jako roślina lecznicza. W kuchni wzbogaca smak zup i sałatek. Owoce, kłącze i korzenie są wykorzystywane do celów leczniczych.

Ze względu na intensywny ostry smak lubczyk nazywany jest ziołem maggi. Jest to jednak tylko analogia smakowa, ponieważ przyprawa Maggi nie zawiera lubczyku. Aromat lubczyku jest bardziej ziołowy i nieco łagodniejszy. W smaku przypomina również seler i włoszczyznę, które jednak są łagodniejsze. 

Lubczyk pochodzi z Persji lub Bliskiego Wschodu. Od XIV wieku rozprzestrzeniał się w Europie poprzez region śródziemnomorski. Ta roślina była powszechnie stosowanym lekiem już w średniowieczu. Ponieważ lubczyk zaczęto uprawiać w ogrodach ziołowych i warzywnych, przystosował się również do chłodniejszych regionów.

Do potraw można dodawać świeży lub suszony lubczyk. Ze względu na intensywność smaku jego liście należy stosować oszczędnie. Do uzyskania pełnego aromatu często wystarczy szczypta tej przyprawy. Suszone nasiona rośliny świetnie wzbogacają smak twarogu, pieczeni i gulaszu, a także są doskonałym dodatkiem do wypiekania chleba. Lubczyk nadaje aromat wypiekom i potrawom serowym. Doskonale komponuje się z innymi ziołami, takimi jak liście selera, majeranek, cebula i czosnek. Lubczyk jest również wykorzystywany do produkcji gorzkich napojów i likierów. 

Jak przechowywać lubczyk

Istnieją trzy znane sposoby na zachowanie jego przydatności. Liście można suszyć, mrozić lub kisić. Do kiszenia liście rozciera się z solą, aby uzyskać pastę. Następnie zamyka się szczelni słoiki i odkłada w chłodne miejsce. W ten sposób pastę przygotowaną z lubczyku można przechowywać nawet przez rok.

Suszone owoce lubczyku stosuje się przy dolegliwościach trawiennych i wzdęciach. Kłącze i korzenie zawierają olejki eteryczne, które są stosowane w terapii przepłukiwania dróg moczowych w przypadku zakażenia lub w walce z kamieniami nerkowymi. Ta roślina była powszechnie stosowanym lekiem już w średniowieczu. W tamtej epoce pomagała w chorobach gardła i zapaleniu ucha środkowego, wspomagała trawienie i ułatwiała wykrztuszanie.