Pieczarki: niewiele węglowodanów, dużo witaminy D

Pieczarka składa się z kapelusza i nóżki. Skórka kapelusza może być gładka, włóknista lub łuszczyć się, jest ona sucha, ma kolor biały, żółtawy lub brązowy. Gęsto umieszczone blaszki w młodych pieczarkach mają kolor od blado szarego do różowego, a później stają się brązowe lub czarne. Oryginalna nazwa pieczarki „Champignon” funkcjonująca w języku niemieckim i angielskim oznacza po francusku „grzyb”, wskazując na jej kulturowe znaczenie. Z pieczarkami wiąże się historia uprawy grzybów. Rozróżnia się białe i brązowe pieczarki. 

Pieczarki są bardzo popularnymi grzybami, które występują w wielu regionach Europy. Celowa uprawa grzybów do celów kulinarnych w zasadzie rozpoczęła się od pieczarek. Pierwszy raz pieczarki zaczęto uprawiać w roku 1750 we Francji. I jak to zwykle bywa, przypadek odegrał przy tym znaczącą rolę. Pewnego dnia paryscy ogrodnicy odkryli białe pieczarki na oborniku na swoich grządkach. Ogrodnicy bardzo szybko odkryli, że grzyby te można uprawiać. Chociaż ludzie szybko się zorientowali, że grzyby te nie lubią światła i wolą rosnąć w ciemnych piwnicach i podziemiach, uprawa pieczarek, jaką znamy dziś, rozwinęła się dopiero na początku XX wieku. 

Pieczarki są dość niskokaloryczne: 100 gramów zawiera około 22 kalorie. Jest tak również dlatego, że ten grzyb składa się w 91 procentach z wody, a w około 4 procentach z białka. Poza tym pieczarki zawierają ważne witaminy (na przykład witaminę K i D), a także składniki mineralne, takie jak żelazo, cynk i potas.