Pudding mleczny: klasyczny deser

Termin pudding wywodzi się prawdopodobnie ze staroangielskiego, w którym słowo „puduc” oznaczało „puchnąć”. Opisuje proces, w którym dodana mąka ziemniaczana pęcznieje w mleku, tworząc masę budyniową. Pudding mleczny ma miękką, galaretowatą i gęstą konsystencję lub twardszą po schłodzeniu. Pod względem kolorystycznym pudding, który w swojej podstawowej postaci jest raczej mleczny, dostosowuje się do odpowiednich kombinacji potraw, takich jak owoce. Pudding mleczny jest bardzo sycący.

Pierwsze wzmianki o przygotowywaniu puddingów pochodzą z 1300 roku, kiedy to po raz pierwszy gotowano je w żołądkach zwierząt. Pudding jest znany jako deser dopiero od około 1550 roku, kiedy to po raz pierwszy został przygotowany z mleka i jajek. Na tym obszarze kulturowym pudding pojawił się jednak dopiero pod koniec XVII wieku. Obecnie pudding mleczny jest popularny niemal na całym świecie jako danie główne, deser i przekąska między posiłkami.

Pudding mleczny jest zwykle podawany jako deser po wytrawnych daniach, ale także jako przekąska między posiłkami. Pudding mleczny można jeść świeżo przyrządzony, czyli ciepły, jak i schłodzony. Jeśli jest schłodzony lub nawet lekko zamrożony, staje się bardziej gęsty i galaretowaty. Pudding mleczny jest popularny w prawie wszystkich kulturach i często łączy się go z owocami, sosami owocowymi i różnymi przyprawami, takimi jak cynamon. Nieotwarty pudding mleczny można przechowywać zazwyczaj przez kilka tygodni. Po otwarciu należy go przechowywać w lodówce i spożyć w ciągu kilku dni.

Jeżeli pudding mleczny jest spożywany z umiarem, jest stosunkowo zdrowym deserem. Ważne jest jednak, aby zwrócić uwagę na ilość cukru użytego do przygotowania. Pudding mleczny sam w sobie zawiera duże ilości białka i wapnia. Białko odgrywa ważną rolę w budowaniu mięśni i wspiera układ odpornościowy organizmu, a wapń jest niezbędny w procesie tworzenia zdrowych kości.